Ze vond in romans niet zozeer antwoorden of troost, als wel een mate van medegevoel die ze nergens anders was tegengekomen en die maakte dat ze zich minder alleen voelde. Of intenser alleen, alsof iets van haarzelf – haar eenzame zelf – binnen handbereik was, wachtte om vorm te krijgen. Het besef dat ooit iemand – een vreemde aan een schrijftafel – had geweten wat zij wist en had gevoeld wat zij diep in haar hart voelde, bevestigde en sterkte haar. Hij is net als ik, dacht ze. Hij deelt mijn gevoelens. – Mary Costello, Academy Street