Aram Bartholl houdt ervan om dingen letterlijk te nemen. Ik neem tenminste aan dat hij daarvan houdt, ik wil niet nadenken over een wereld waarin kunstenaars rondlopen die een hekel hebben aan wat ze doen. Ik kan me die wereld voorstellen, ik wil eenvoudig niet over ze nadenken.
Aram Bartholl neemt dingen letterlijk en voert dat letterlijk nemen vervolgens uit. Dat is in potentie twee keer grappig. Zo dropte hij onlangs ‘files in the cloud’. Om dat voor elkaar te krijgen had hij een usb-stick aan een stel gekleurde heliumbalonnen vastgemaakt, alvorens ze los te laten in het centrum van Eindhoven. Gelukkig was het enigszins bewolkt.
Op het moment dat de balonnen wegdreven in de richting van het voetbalstadion waar op dat moment Guus Meeuwis – Groots met een zachte G – stond te soundchecken, vond ik het overdreven, pathetisch – een natuurlijke afkeer die ik voel bij elke ingreep in de werkelijkheid: teveel, het idee is genoeg.
Bestanden die uit de lucht komen vallen, het lijkt wel oorlogstijd. Thuisgekomen zakt mijn emotie gelukkig altijd snel. Misschien is het oorlogstijd, en weet ik dat niet, en blijkt Aram Bartholl een ziener die me dat laat zien door het digitale analoog te maken, en taal werkelijkheid.
Hoe het ook zij: ergens in Engeland, Duitsland, of Frankrijk, vindt iemand een stel geknapte heliumbalonnen en een verzameling files: oa. een beschrijving van Bartholls project en foto van een kat. Het kan ook zijn dat de ballonnen blijven steken tussen boomtakken. Ik heb dat eens gezien bij een ballonnenwedstrijd.