Wat te doen?
The point of life is to infuse the quotidian with the pleasure of creation, schrijft Joe Moran in First you write a sentence.
De stokrozen achter het raam, felgroene zaailingen, youngsters, slurpen water als levenselixer, als meer dan dat, een onweerstaanbare drug, elke ochtend voelt de potgrond gortdroog, gaat ze voordat ze iets anders doet met de gieter in de weer. De plantjes, meegenomen als zaadjes na een wandeling in Vlissingen, gevonden vlakbij het geboortehuis van Betje Wolff, groeien als kool, elk blad is inmiddels uitgedijd tot een enorm landingsplatform, en balanceert op zulk dun steeltje dat het eerder lijkt op een slangetje van een infuus dan op iets wat stevig genoeg is om bloemen te dragen. Het nest draden hangt wirwarrig over de rand van de pot, de bladeren die tegen het raam plakken destilleren op miraculeuze wijze zonlicht uit de grijze lucht die al dagen roerloos om het huis hangt.
Zinnen hoeven niet kort te zijn, zegt Joe Moran.
Gedragsonderzoeker BJ Fogg probeert, op dagen dat het slecht met hem gaat en hij zich overweldigd voelt, elk plantje toch een druppel water te geven, hij doet het minimale, maar hij doet het, ‘keeping the habit alive’. Eén tand flossen in plaats van het hele gebit. Zeggen: it’s going to be a great day – somehow. Elk gewenst gedrag zo klein maken, dat je het altijd kunt uitvoeren. Wat hij habit noemt, noemt Caroline Myss praxis: dat wat je doet omdat het voedt doen. Dagelijks. Eén zin schrijven, het is goed, ik houd van je. Noteren Jonathan Lethem, King of sentences. Noteren Wendell Berry, Standing by words. Kopiëren die ene alinea die ik gisternacht las. In de agenda zetten Benjamin Verdoncks magische machine Waldeinsamkeit te zien in Rotterdam. Op de knop duwen First you write a sentence. Moran zegt dat zinnen moeten klinken, zingen. En waarom leren we niet eerst tweewoordige zinnen? Werkwoord en nog iets, jarenlang als Japanners die een ambacht leren voordat ze het kunnen.
First you write a sentence.
And so to do whatever awakens you to love.
Lord, hover over me.
Give me grace to give grace, not withhold it.
Celebrate.
Help people do what they already want to do.
Waldeinsamkeit. Generally translated as the deep connection you feel when walking alone in the forest, this word also stands for a feeling of insecurity in a dark and unpredictable space.
Zijn we daar niet altijd? In a dark and unpredictable space? Feeling insecure?
It’s going to be a great day – somehow.
The sentence is the common ground where every writer walks.
Eén zin kan altijd.