Ik kijk naar de live cams van EarthCam als naar een kat, in volle tevredenheid. Er staat er eentje gericht op het graf van Andy Warhol in Pittsburgh. Voor tien dollar kun je een Campbells soepblik laten bezorgen. Of een bos bloemen. Je ontvangt een mailtje met het tijdstip waarop het op de grafsteen gezet wordt, zodat je live kunt meekijken (‘your fifteen minutes of fame, as you watch your soup can delivered live’). Tijd is vloeibaar geworden, je kunt naar gisteren kijken, naar mensen die picknicken in het gras en zwaaien naar de camera. Een hert duikt op op een still. Toch is de live cam het meest verslavend. In films en boeken kan voor mijn gevoel niks gebeuren, alles ligt vast. Op een live cam gebeurt daadwerkelijk niks, terwijl je die vreemde, onheilspellende spanning voelt dat wel degelijk iets zou kunnen gebeuren, dat je op het juiste moment op de juiste plek bent, hier op de bank, daar in het gras (digiphrenia). Anything can happen in life, especially nothing. Intussen zweeft Warhols geest in het grijsgroene pixelbeeld van de nachtcamera. Warhol is zelf onderwerp geworden in Ă©Ă©n van zijn eindeloze films. Hij is er wel en niet, aanwezig afwezig, 24/7, tot in het oneindige. – earthcam.com/warhol ‘where the world watches the world’
‘I never understood why when you died, you didn’t just vanish, and everything could just keep going on the way it was only you just wouldn’t be there. I always thought I’d like my own tombstone to be blank. No epitaph and no name. Well, actually, I’d like it to say “figment.”’