Zoveel praten dat jij en je omgeving jou afschuwelijk vinden; zo weinig praten dat je bijna je eigen bestaan afwijst. – Olivia Laing
Het probleem is dosering. Rustig gieten. Maar het gutst over de rand. Delen, teveel delen. Klikken, te lang klikken. To let myself go, de ander van steen. Boek van Laing pakt me in omdat het dikker wordt. Rijker. In het begin denk je, Hopper, ken ik wel. Nighthawks. Eenzame figuren. Neonlicht. Maar in elk later portret mengt Laing iets uit de eerdere portretten, alles werkt op elkaar in, eenzaamheid krijgt reliëf – een traag golvend, uitdijend landschap. Op pagina 111 Wojnarowicz. Aan het einde Strange fruit, de aan elkaar genaaide sinaasappelen van Zoe Leonard, die ik opzoek op het web. Heel maken wat niet heel is, wat in stukken uiteen ligt verbinden. Documenteren, verzamelen, integreren, een eigen ruimte scheppen, een boek schrijven, één maken – wat eenzamen doen.
De eenzame stad, over de kunst van het alleen-zijn, Olivia Laing (vert. Laura van Campenhout)