Ik ben gestopt de dingen die ons omringen – zo’n plastic handschoen tijdens het tanken – af te doen als overbodige, milieuvervuilende onzin. Ik wil niet in chagrijn de rest van mijn dagen slijten. Onvermijdelijk kom je bij je zelf uit in plaats van bij zo’n handschoen: jezelf niet voortplanten, niet motorisch voortbewegen, niet douchen, niet je neus snuiten in een papieren zakdoek, geen roofbouw plegen, jong sterven, je weblog sluiten. Ik probeer liefde voor de dingen op te vatten: het afzonderlijk verpakte suikerklontje, het éénpersoonsmelkcupje, het plastic roerstaafje, het vliegtuig dat boven mijn hoofd witte strepen trekt terwijl ik op de snelweg invoeg.