NRC spoort de krantelezer aan om het Beste Nederlandse Design (BND) te kiezen. Hoewel ik liever uit bewondering of liefde schrijf, moet je als je jeuk hebt krabben. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van Dutch Design, na tulpebollen en XTC Nederlands beste exportartikel, maar wat irriteert is appels met peren vergelijken en dan kiezen, stemmen, sms-en, doorbellen.
Goed Nederlands Ontwerp (GNO) hoort onzichtbaar, onopvallend, dienstbaar zijn ding te doen. Waarom staan dan Nijntje (1953-2006) van Dick Bruna en de Roodblauwe fauteuil (1918) van Gerrit Rietveld (onzitbare stoel) in godsnaam tussen de genomineerden? Gods naam noem ik niet voor niets, Nederland zelf zou op de lijst moeten staan, met haar kleurige Mondriaanse bollenvelden en eeuwig grijze lucht erboven.
Gelukkig staat een lettertype tussen de suggesties, Swift (1986) van Gerard Unger. Swift is een lettertype dat terwijl je leest oplost in je gedachten als een bruistablet in een glas water (beeld van Gerard Unger). Dit lettertype moet winnen, in stilte, zoals het bedoeld is, zonder dat iemand er iets van merkt. Komende december moet Gerard Unger een chocoladeletter M in zijn schoen vinden, gezet in Swift, met op de verpakking een kleine vermelding: Goed Nederlands Ontwerp (2006).