Als ik de foto’s bekijk die ik gisteren maakte treft me behalve het gemak waarmee de meeste voorbijgangers zich laten fotograferen – niemand wendt zijn blik af – iets anders: de vindingrijkheid van sommigen om iets van het leven te maken. Ben The Banjoman is een vriendelijke cowboy die een versterker op wieltjes achter zich aansleept. Daaroverheen hangt een geelbruin, harig kleed. Aan de voorkant een paardekop. Het gevaarte – met Ben er op, en ertussen, en eronder – beweegt zich soepel voort tussen het slenterende, winkelende publiek. Het is warm, het is zwaar, Ben laat niets merken. Hij zingt goed. Onverstoorbaar duwt hij zijn paard voort, terwijl het paard intussen hem draagt. Iedereen kijkt hem na als hij voorbijglijdt. Soms draait hij 180 graden om zijn as en dan kijkt hij je ineens recht aan. Er is plezier, de foto’s bewijzen het.