‘For the heart, life is simple: it beats for as long as it can.’ Mijn strijd is een bloeddik boek, dat woord voor woord wordt rondgepompt, gestaag, Eén week, twee weken, drie; zes boeken lang. Dit is de eerste zin. Hij staat hier omdat het de eerste zin is, de eerste bladzijde, eerste bladzijden lukken, ze zijn opwindend, als een eerste aanblik, een eerste ontmoeting, verse blaadjes, knoppen, een nieuw geluid. Het eerste jaar lukt. Veel bloedt dood, denk ik, omdat we weliswaar goed zijn in beginnen maar het vervolg inspanning van ons eist, energie kost, niet geeft.

Toen ik de eerste bladzijde las, wilde ik die uit mijn hoofd leren. ‘For the heart, life is simple: it beats for as long as it can. Then it stops.’ Nu is dit verlangen weggeëbd, zijn er andere verlangens voor in de plaats gekomen, andere boeken, het boek van Karl Ove Knausgård heb ik weggedaan, een behoorlijk lachwekkende handeling in haar onbeduidendheid, je kunt boeken niet weggooien, wij verdwijnen, boeken niet, woorden zijn weerbarstig, slechts een paar seconden van ons verwijderd, een paar klikken, alsof niks wat ik ze aandoe enige consequenties heeft.