Uit ervaring weet ik dat een bouwsel van suikerklontjes slecht smelt. Gooi er een emmer water overheen en het bouwsel blijft staan. Je gelooft het niet, je verwacht het tegenovergestelde – vanwege de scheppen suiker in eerdere kopjes thee, maar het gebeurt niet, althans, het gebeurt erg traag. De berichten die ik schrijf zijn suikerklontjes. Korte rushes. Ik zou niet eens iets langs (zeg, een boek) kunnen schrijven, The Shallows heeft me van die illusie verlost. Het lineaire, lange lezen – een groot, zorgvuldig bouwsel van suikerklontjes langzaam laten smelten in het brein, lukt gelukkig wel. Ik lees Tristram Shandy. Ik verheug me op de zwarte pagina. Het water valt intussen met bakken uit de hemel. Roze boten gaan zo varen in de grachten.