Sinds internet leven we in een wereld waarin we niets hoeven te kunnen. Wat blijkt? In 70% van de gevallen kunnen wij dingen zelf repareren. Een man die voorrijdt vraagt geld voor het voorrijden, omdat hij weet dat hij niets gaat repareren. Hij detecteert een kapot onderdeel (hij meet waar stroomdoorvoer stopt), hij pleegt een paar telefoontjes, meestal één, en bestelt een nieuw onderdeel, een printplaat, een pomp, een motor. Man maakt niets. Hij is overbodig. Uitgeblust. Hij is wij.
Ons probleem is zeepluis, een bacterie die zich in de wasmachine nestelt, grijze smurrie veroorzaakt, slangen doet dichtslibben en het rubberen deurmanchet aantast, waardoor de machine van slag raakt: spoelt niet meer, draait niet meer, staat vol brak water, een dood poeltje in de herfst. Ik heb zelf schuld, ik dacht dat overvloedig gebruik van wasmiddel was schoner en frisser zou maken. Het tegendeel is waar, door zeepluis stinkt alles, niet alleen de wasmachine zelf. Ik ben in verwarring, volgens Rachel Armstrong zouden we met bacteriën moeten samenwerken.