How do you ‘pull a perfect sentence out of the air with the ease of a child netting a butterfly’? – William Dalrymple
Ik heb nooit kinderen met ease vlinders zien vangen. Kinderen doen zelden iets met ease, kinderen zijn spontaan, ze rennen en schreeuwen, of ze zitten geconcentreerd een tekening te maken met de tong uit de mond. Is de zin goed omdat Dalrymple er één zin van maakt? Vanwege ritme? Zin voelt geïntegreerd, compact. Netting a butterfly is moeilijk, behalve als vlinders verzwakt of uitgeblust zijn omdat er veel wind staat, of bedwelmd.
Iets uit de lucht plukken heeft gemak (‘ease’) al in zich.
Het kind maakt de zin zwaar. Kinderen hebben pleisters op knieën. Ze vallen voortdurend. De perfectie verdwijnt door dat beeld. Tenzij misschien een engelachtig kind bedoeld wordt.
Een butterfly is mooi, een perfecte zin prachtig als een vlinder, maar een gevangen vlinder heeft iets treurigs, een vlinder is mooi wanneer hij fladdert en golvende en ronde trajecten in de blauwe lucht aflegt. Het vangnet maakt het beeld beklemmend, wat je niet wil oproepen met deze zin. Net kan achterwege blijven. Eleganter. Als de zin nou zelf de vlinder is… Een zin, niet geschreven, maar uit de lucht geplukt.
He pulls a perfect sentence out of the air.