Op 30 juni 2004 weet ik hoe de wereld in elkaar zit, vrouwen piesen, mannen pissen. Als een vrouw piest, hurkt zij, broek op de knieën, rok omhoog, ze zit in haar blote kont, dat kan haast niet anders. Ze laat de boel lopen en zakt voor ze het weet tot haar enkels in haar pies, dat komt door die straal recht naar beneden, de te kleine actieradius, de grond die zompig wordt. Bij alles wat zij doet, zinkt een vrouw weg, meestal in zichzelf. Een man staat rechtop, zoekt zijn doel, legt aan en bepist de grond waarop een ander staat. Die wordt boos. Dat is alvast iets.