In de week dat Trouw bericht over een experiment waarbij zes mannen zich 520 dagen laten opsluiten (Mars-500, simulatie van een reis naar Mars): ‘Het reizen naar de maan eindigde in 1969, toen men ontdekte hoe saai het er was.’ Bij wie las ik dat? Naam niet opgeschreven – nu moet ik boeten voor die kortzichtigheid. Anton Haakman? Ik klik op zijn site en vindt een essay, Het einde van een droom. Het begint zo: ‘Vliegen mag in onze tijd weer een dappere daad zijn, toch is iemand nog geen held wanneer hij een retourtje Tunesië reserveert. Hij gaat niet vliegen, hij gaat zitten wachten tot hij er is.’ Het is twee uur later. Ik word niet wijzer. Ik vertrouw erop dat citaat + naam vanzelf bovendrijven als Google de ruggen van alle boeken heeft gebroken en een groot deel van de Nederlandstalige nonfictie heeft gescand. Om rustig te worden duw ik Blizzard – race to the pole in de dvd-speler. Na drie afleveringen (180 minuten) ben ik bekaf. Een Noors en een Engels team reenacten de race om de Zuidpool tussen Amundsen en Scott. De race vindt plaats in Groenland. Om de race verder zo authentiek mogelijk te laten zijn dragen de teams kleding die lijkt op de kleding van Amundsen en Scott. De Noren harige bontpakken, de Engelsen oversizede pakken geschikt om asbest van de daken te verwijderen en mijnen te ontmantelen. Het Engelse team ligt vanaf dag één achter. Dat geblaf van die honden! Die honden die alle kanten opschieten! Die man die onder de slee terecht komt! Aan welke zelfkwelling onderwerpt de BBC zich door deze problemen op televisie uit te zenden? Ondertussen vliegen de Noren over het ijs. Ze hebben – tamelijk vernederend – tijd voor ontspanning en nationalistisch vertier (hondevoer zo dicht mogelijk bij een stok gooien). De Engelsen moeten lijdzaam toezien hoe hun slee door smeltend ijs zakt. Omdat ze natte voeten krijgen besluiten de Engelsen ‘s nachts te gaan reizen. Door de extra kou is het ijs inderdaad weer ijs maar de beslissing heeft als nadeel dat een expeditielid zijn vingers aan het bevriezen is. Als het gevoelloze stadium is bereikt, vindt hij het welletjes, hij gaat naar huis. Van een wedloop is nauwelijks meer sprake. Hoe moet het Engelse team het laatste traject overleven? Scott had een racepoolkarretje met rupsbanden maar dat bleek niet te werken in barre omstandigheden. Hij had ponies maar die werkten niet in barre omstandigheden. Hij had honden, maar te weinig, bij een eerdere expeditie waren de honden ziek geworden. Zijn strategie bestond uit een meerdere-vervoersmiddelen-plan waarbij de mannen de laatste mijlen zelf de slee zouden trekken (man-hauling). Amundsen koos voor honden all the way. In zijn race calculeerde hij in dat hij 24 van zijn 52 honden moest afschieten, om op het laatst over vers voedsel te beschikken. Ik probeer me voor te stellen hoe het is mijn kat te moeten afmaken om mijn privéwedloop voort te zetten: wie het eerst internet vol heeft. Onmogelijk. Verweekte mens. Ik wed dat de Noren de race een tweede keer winnen. Anton Haakman zingt in het achterhoofd: de televisiekijkende mens gaat nergens heen, hij gaat zitten wachten tot baarden groeien en mannen er zijn. Drie barre afleveringen te gaan. Reis naar Mars?