klein verslag, WIM BOEVINK, Trouw
Wilders heeft een kleine plasser, stond tegen de autobrug over de Maas geschreven, de brug met de wachters. Welkom in Venlo. Lichte regen. Ik wilde de bibliotheek zien, de bibliotheek van Belinda en Theo Augustinus, aan de Kaldenkerkerweg 153. Ik nam de bus vanaf het station en stond even later voor een bakstenen rijtjeshuis. Gele voordeur. Klein woonkamerraam waarachter twee honden op en neer sprongen.
Belinda deed open, gaf me een hand. Het rook binnen naar hond. Ze was op sokken. Een wijdvallend T-shirt over een omvangrijk lichaam. Voor ik de woonkamer had betreden, zat ze weer in haar stoel bij de deur, naast een bureautje met computer en fax. De bibliotheek was ik intussen gepasseerd, die was in de gang, direct achter de voordeur.
Op Facebook had ze voor haar bibliotheek om boeken gevraagd, als donatie, want ze leende uit aan de buurt, een buurt met kansarmen, en armoe. Gratis, zonder uitleentermijn, zonder boete. Telkens één boek tegelijk. Ze had de openingstijden op haar raam geplakt. Dagelijks tussen 17.00 en 19.00 uur.
Ze was 49. Geen gemakkelijk leven. Door twee exen mishandeld, Blijf van mijn Lijf huis. Samen met haar huidige man Theo heeft ze zes kinderen, twee van haar, vier van hem. Allemaal kinderen met special needs, zei ze. Borderline, ADHD, hechtingsstoornis. Ook Theo had in het leven zijn klappen gehad. Hij was afwezig om behandeld te worden. Vijf jaar geleden trouwden we op de intensive care, zei Belinda. Ze leed aan longembolieën, trombose. “Ik was er bijna geweest.”
Binnen een kwartier had ze dit alles gezegd. Ik was er maar bij gaan zitten op een van de geloogd eikenhouten stoelen. Het interieur, het wandmeubel, de leren bank, de tafel en de stoelen, ze leken me ook gedoneerd. Ze moest rondkomen van 60 euro per week. “Het UVW heeft me gezond verklaard”, zei ze, “en nu leven we van de WIA van mijn man”.
De hond beet zichzelf. Ze duwde haar weg met haar voet. Ze was zestien, de hond, ‘zwaar aan de kanker’, en had overal jeuk. De andere hond was weggehaald uit een hok. Er was in zijn oor geknipt, en zijn staart in brand gestoken.
En de bibliotheek, vroeg ik, hoe is die begonnen?
Met een hogedrukspuit, zei ze. Theo ging er de buurt mee rond, om stegen en plaatsjes schoon te spuiten. Van daaruit begon hij een gereedschapsuitleen. Tot een meisje van negen bij hun thuis boeken zag. Ze kon niet lezen, en vroeg om boekjes om het te leren. Zo begon ze, met wat hulp, tussen de twee honden
op de bank te lezen, stap voor stap.
Taalcoaching, daaraan deed Belinda nu ook. En ze hielp met belastingaangiftes en met scheidingspapieren. Daar had ze die fax voor nodig. “Die is door de kinderen bijeen gespaard met lege flessen.” Intussen kwamen gestaag de gedoneerde boeken binnen. Theo timmerde nieuwe planken. Tot in de woonkamer. Thrillers, romans, kinderboeken. “Ik kreeg de Max Havelaar. Al twee keer uitgeleend. Ik ben de boekenkast van de wijk.”
Als u nog boeken heeft, u heeft nu haar adres.
Dit stuk heb je voor € 0,25 gekocht via Blendle. Wil je je geld terug?