Misschien nog wonderlijker, waarom vertellen we onszelf verhalen? Het geheugen broedt ervaringen uit als eieren, tot die, eenmaal groot en sterk en stevig genoeg, de mens in staat stellen om er iets aan te hebben, schrijven de zussen Hilde en Ylva Østby in Zoeken naar zeepaardjes, een boek over het geheugen. Het is onvolkomen, feilbaar. Het slaat niet alleen ervaringen op, het verandert er steeds dingen in. Maar wat ik als onvolkomenheid zie, is dat helemaal niet, anders zou het door evolutie al lang uitgeselecteerd zijn. De voortdurende aantasting en aanpassing van herinneringen is functioneel. Zo maken we ons de vader, de moeder, de jeugd, die we nodig hebben, het verhaal waarmee valt te leven. We moeten namelijk vooruit. Het geheugen is niet zozeer een archief, aldus de Østbys, maar een tool, een gereedschap, een potentieel, bedoeld om er in de toekomst iets aan te hebben. What’s next denkt het brein.