Van een kunstenaar vermoed je dat hij iets wil zeggen, maar hij doet het niet, hij zwijgt. Hij gebruikt verf, steen, pixels. Hij toont. ‘Misschien is de kunstenaar altijd degene met het verkeerde talent,’ zegt Patricia de Martelaere in Een verlangen naar ontroostbaarheid. ‘Misschien is dat het wezen – één van de wezens – van kunst: dat je iets probeert te doen met, voor alles, de verkeerde middelen.’ Voor kunstkijken geldt wellicht hetzelfde. Dat je iets probeert te doen terwijl je niet over de juiste middelen (talent) beschikt: geduld, concentratie, kwetsbaarheid, overgave, kunnen zwijgen. Die stilte waar een kunstenaar op vertrouwt, confronteert.