We zijn in Vannecourt, een dorp met 80 inwoners waar de burgemeester ‘s avonds eigenhandig de straatverlichting uitzet. Tweemaal per jaar veegt hij zijn straatje schoon met een borstelmachine, een hulpje bedient het apparaat, tevreden loopt hij erachteraan en bekijkt het resultaat. Het is alsof ik thuis ben, alleen donkerder en stoffiger. Ik romantiseer niet, het is alsof ik thuis ben, er is wifi, niemand hoeft te merken dat ik er niet ben, ik ook niet. Dat ik dit bericht schrijf omringd door vijf zwangere, witte koeien en flapperende vleermuizen.