Andrew Keen gelooft niet dat er tussen de miljoenen bloggers die dagelijks achter een toetsenbord kruipen een nieuwe Shakespeare opstaat, of een nieuwe Hitchcock gewapend met een Youtube-account. Mocht dat wel zo zijn – en zo iemand bestaat, ergens op een zolderkamer is hij op dit moment met een webcam in de weer – dan heeft hij de pech dat zijn werk onvindbaar zal zijn in de stortvloed narcistische filmpjes en weblogberichten die internet dagelijks te verduren krijgt. Wil een kunstenaar overleven, dan moet hij zichzelf verkopen, aldus Keen. Let wel, zichzelf, niet zijn films of boeken of muziek, want die zijn al illegaal gedownload. Hierbij geldt het recht van de grofgebekste: internet is Ă©Ă©n groot survival of the loudest and most opiniated. Keen wijst internet dus niet af maar beschouwt het vooral een handig verkoop- en promotieplatform, niet een geschikte plek voor kunst. Geen uitgeverij die je tegenhoudt, geen galerie die je niet wil hebben, dat leidt onvermijdelijk tot middelmatigheid. Ik kan haast niet wachten tot Keens Digital Vertigo uitkomt. Na het zien van The Social Network heb ik mijn Facebook-account gedeactiveerd, vervolgens weggegooid – wat niet onmiddellijk kan, je account wordt ‘scheduled for deletion’, je hebt een verzoek ingediend bij een abortuskliniek, je krijgt 14 dagen bedenktijd. Mijn anxiety groeit. Het gaat niet weg, het kleeft als kauwgum aan mijn wollen trui.

You may well burn out on the effort of being an individual. You’ve become a notch in the Internet’s belt. Don’t try to delude yourself that you’re a romantic lone individual. To the new order, you’re just a node. There is no escape. People who shun new technologies will be viewed as passive-aggressive control freaks trying to rope people into their world, much like vegetarian teenage girls in the early 1980s. 1980: “We can’t go to that restaurant. Karen’s vegetarian and it doesn’t have anything for her.” 2010: “What restaurant are we going to? I don’t know. Karen was supposed to tell me, but she doesn’t have a cell, so I can’t ask her. I’m sick of her crazy control-freak behaviour. Let’s go someplace else and not tell her where.”– A radical pessimist’s guide to the next 10 years , Douglas Coupland