Voorafgaand aan de dansvoorstelling verscheen een man op toneel. Zijn verhaal werd getolkt door twee vrouwen. De vrouw links tolkte in het Engels. Ze was steeds als eerste klaar. Mijn geest kronkelde zich om dit probleem. Ik verwachtte dat een gebaar een gebaar is, de zon een zon, dat er in principe mooi wijds synchroon getolkt zou kunnen worden. De vrouw rechts was vermoedelijk breedsprakig, traag in het begrijpen van de man. Vond het leuk nog een seconde na te ebben. Haar Nederlands was in ieder geval gevuld met meer gebaren, meer woorden dan de man uitsprak. Na afloop van het verhaal staken zes mensen uit het publiek hun handen in de lucht. Ze draaiden snel hun polsen. Dat begreep ik niet. In de handen klappen is – als je het geluid wegdenkt – toch ook een feestelijk gebaar? Zetten zij zich af tegen horenden? Betekent twee handen op elkaar iets schunnigs?