In een prachtig paviljoen staan meubels van Erwin Wurm te baden in roze licht. We ademen voorzichtig, taal schiet tekort. Prachtig gebouw, prachtige ligging, prachtige meubels, prachtig licht, het zit allemaal in dat ene woord, een soort samenvatting van een gevoel, maar zie het er maar eens uit te krijgen. Taal is een dichtgeklapte oester, ze houdt – net als een mens – een groot deel van de werkelijkeid verborgen. Het dak van het paviljoen is bekleed met roze materiaal, wol misschien, op sommige plekken bungelt een mouw naar beneden, katoen zou ook kunnen, acryl, polyester. Een vlieg zou erin kunnen vliegen en in het roze verdwalen. Een deur staat op een kier. Een mensfiguur ligt op een massagetafel. De suppoost vertelt dat een collega een Erwin Wurm heeft gemaakt, ‘er was toch roze materiaal over.’ Ik maak een foto. Hij sluit de deur. Oester klapt dicht. knitwear ceiling, 2011, braempaviljoen, museum middelheim