Boeken moeten uit je eigen weefsel worden gemaakt, of helemaal niet. – Lawrence Durrell
DBC Pierre schrijft over hoe hij in zijn jeugd aan vechtsporten deed. Op een gegeven moment wilde hij Aziaat zijn: kung fu, karate, Bruce Lee en al dat Oosters gedoe. Hij deed er een idee op dat hij ook toepast in schrijven. Als je iets stuk wil slaan, mik niet op het doel, mik erachter. Ik herken dit van tennis, het gaat niet om tegen de bal slaan, want dan stopt je arm bij balcontact, je moet erdoorheen slaan. Mensen bij wie tennis er gek uitziet stoppen vaak halverwege de actie, alsof ze op de rem staan in een bocht, terwijl je vanaf driekwart moet versnellen. Leg het doel verder weg. Waar wil je heen? Dan schrijft hij ‘het bewijst hoe verdwaald ik was dat ik elke hoek van het leven moest afgrazen op zoek naar bruikbare ideeën’. En dan schrijft hij hoe dit idee, een stoot uitdelen, alles bepaalde, alles bepaalt. Wat een goed schrijfboek – autobiografie, essay en schrijfgids ineen.
Het is 8.41, ik moet naar werk, ben geraakt tot pagina 76 en voel me ontheemd, wil met alle macht doorlezen, tegen de chronos in, slaap slechter op de nachten dat ze alleen wil zijn, lees boek na boek om afleiding te vinden, of misschien is het andersom, ik wil die boeken lezen en daarom slaap ik slechter, ik wil terug het verhaal in, en niet in de slaap, want in het verhaal over de stoot, die hij uitdeelt, kom ik thuis, ik vergeet alles, mijn pont gaat zo, ik haal hem niet, de zon schijnt.
Laat ze maar denken dat je als schrijver geboren bent, een atypische schrijfgids, DBC Pierre
[Oorspronkelijke titel luidt Release the bats, writing your way out of it. Donkerder, bevrijdender, concreter, zintuiglijker en aan de titel kleeft iets vampiristischer, alsof je schrijven uit het leven zuigt en zo voelt zijn schrijven, ik ruik het bloed aan de wanden van de grot.]