Ik was eens bij een sessie met een medium die een ander medium wegens ziekte verving. Bij binnenkomst kregen we een nummertje. Velen hadden foto’s bij zich van familie en geliefden. Die foto’s werden naast elkaar op tafel gelegd. Van de sessie herinner ik me weinig – het medium rook hout en zaagsel bij een overleden aannemer – behalve dit: voordat hij begon concentreerde hij zich op de foto’s op tafel. Plots draaide hij alle foto’s om – het waren er meer dan vijftig, schat ik. Ik was in de war, was de sessie begonnen? Ze schreeuwden teveel naar hem, zei hij. Als ik een twittertijdlijn zie moet ik – vanwege die rijen fotootjes – aan die tafel met foto’s denken. Gidsen die iets kwijt willen. Stemmen van gene zijde. Vandaag las ik dat je op twitter jezelf kunt volgen en tweets van een jaar geleden kunt ontvangen. Dat benadert opstaan uit de dood. Volgen wordt achtervolgd worden. Het wachten is op berichten uit de toekomst, die je wellicht nu ook al typt.