Je ziet daar al die berichten dobberen, een soort flessenpost in een vijver, je weet wie welk bericht opvist. Ik lees de éénregelige berichten, ik lees de éénregelige commentaren, negeer de like-knop, de glimlach waarachter alles schuilgaat… correctheid, beleefdheid, kruiperigheid, arrogantie, minachting, liefde, haat, domheid, nietszeggendheid… verwijder mijn berichten, gooi mijn account over de heg bij de buren, trek de dekens over mijn hoofd. Social networks make me feel lonely, miserable, insignificant – maybe because I am? We zijn eerder wolven of olifanten dan bijen en mieren, lees ik bij Aldous Huxley. Wie schrijft is eenzaam maar verwacht geen antwoord.