Aan Google hangt iets ongelooflijk science fiction-erigs. Ze doet iets onbestemds met tijd en ruimte, mijn beleving ervan. In het universum dat ze creëert is het nu en gisteren, een duizelingwekkende ervaring, waar ik niet te lang bij stil moet staan. Op mijn desktop prijkte een tijd lang een foto van een eenzame figuur, op de rug gezien, een schilderij van Caspar David Friedrich, de foto is genomen door Google. Een jonge man staat bij een vangrail, op een snelweg, handen in de zakken, hij staart voor zich uit, een vrachtwagen raast voorbij. Iets in het blauw van zijn jas, het sluike zwarte haar, het grijs van het asfalt. Hij bevindt zich op de Tomei Expressway, in Japan, hemelsbreed zo’n 9.291 kilometer bij me vandaan. Google heeft honderdduizenden foto’s aan elkaar geplakt, een horizontale Jakobsladder die ik geduldig beklim, muisklik na muisklik, om bij die jongen uit te komen.