Er zijn brokstukken. Flarden tekst. Er is een song. Er is een noot in een accordeon die 3 minuten duurt, zweert, ettert, één trekkende beweging. Toon is beter, noot-in-reverse. Er is een deuntje dat de hele dag in het hoofd blijft zitten, muziek lijkt meer manieren te hebben om je lastig te vallen dan een arm, een been, een voet. Er is kabaal. Er is gekte. Als ik de term ‘pandemonium’ opzoek, is de eerste omschrijving, vóór chaos, vóór lawaai, vóór disorde, ‘a place where all demons live, residence of all devils’. Hel. Er is de gewaarwording dat mensen naar dat onaffe kijken en commentaar leveren, alsof ze ingehuurd zijn om imaginaire takken van een imaginaire boom te snoeien. Er is de behoefte om alles op te schrijven wat iedereen zegt en doet, en de wetenschap dat wie niets verloren wil laten gaan, nooit tevreden is. Er is de wens niets op te schrijven, omdat alles willen zeggen betekent dat je niet kon kiezen. Orde scheppen is kiezen. Ann zegt steeds dat dat haar werk is: orde scheppen. En dan schuift ze met peper- en zoutvaatjes over tafel. – het maken van The Red Piece, WArd/waRD