Bianca Stigter heeft het in De ontsproten Picasso over paleopoëzie en dat betekent zoiets als: het romantiseren van iets waar je onmogelijk weet van kunt hebben omdat je er niet bij was, omdat het miljoenen jaren geleden gebeurde. Kortom, het verleden mooier voorstellen dan het was. Gezellig in een berenvel in een grot om een kampvuur, knuppel in de hoek, verhalen vertellen. Ik houd van grote woorden die iets klein maken.