Ze blogt over voedsel. Ze maakt een foto van een bord eten en zet die online. Ze vertelt onomwonden wat het voor haar betekent om te bloggen – waarom ze blogt – en waarom mensen in haar ogen van blogs houden. Ze is een exhibitionist. Lezers zijn voyeurs. Een voyeur ziet graag dingen die echt zijn. Deeg dat aan de randen blijft kleven. Pudding die mislukt. Terwijl ze dit vertelt toont ze de allereerste foto die ze ooit op haar weblog zette: een aangevreten bruine bonenschotel. Inmiddels is haar techniek verbeterd. Niet langer zie je op foto’s de hand van een vriend in een hoekje terwijl hij de steel van een glas rode wijn omklemt of zijzelf weerspiegeld in een glazen theepot die er toevallig staat. Haar foto’s zijn onberispelijker geworden: scherper, strakker, beter uitgelicht en ontdaan van storende omgevingsfactoren (kleine zakjes gist bovenin beeld die niets met de maaltijd van doen hebben). De foto’s lijken steeds meer op de food pornplaatjes waar ze doorheen klikt – vet, nat, glimmend (lopende geelgouden eidooiers en smeuïge chocolade). Ze wijst op tastespotting.com voor de dagelijkse portie food porn. Toch zijn de succesvolste bloggers niet de bloggers met de beste pornoplaatjes. De succesvolste bloggers zijn de bloggers die het meest persoonlijk zijn, de bloggers die precies weten hoeveel persoonlijke informatie ze weggeven, die uiterst gedoseerd die informatie online zetten omdat ze weten dat lezers daarvoor komen en omdat ze leven van bezoekersaantallen. Smittenkitchen.com is een gewiekste blogger die in elke blogpost haar schat van een kind weet te (ver)stoppen. Ze sluit haar verhaal af met een remake van haar allereerste blogfoto. Hiervoor heeft ze – volkomen gelukkig – een middag in de keuken gestaan. De aangevreten bruine bonenschotel van toen blijkt onhandig gefotografeerd en nu een smakelijke chocolade rijstpudding.