Ik woonde een college bij waarin een collega vertelde dat iemand die een website bezoekt in 50% van de gevallen browst, rondkijkt, klikt en in 50% van de gevallen zoekt. Ik ben vergeten of het dezelfde persoon is, of dat het verschillende personen zijn. Ik weet dus niet of iemand die zoekt, ooit doelloos klikt, en of iemand die dwaalt, ooit iets vindt. Hoe het ook zij, een website is natuurlijk gewoon een database en het is goed dat iemand daar weer op wijst. Sindsdien heb ik een zoekveld. Een gat waarin woorden verdwijnen. Vandaag denk ik, waanzin, dat zoekveld. Google waakt al over ons. En zo is er steeds iets wat de aandacht afleidt.