Ik kijk op internet reclamespotjes en beantwoord vragen. Ik vertel wat het spotje met me doet, of ik het product overweeg te kopen en wat ik aan het spotje zou veranderen. Elke keer als ik dat gedaan heb wordt er 1 euro bijgeschreven op mijn account. Ik heb nu 7 euro 30, weet niet waar die 30 cent vandaan komt, wel dat ik doorga tot 19 euro 30, ik spaar voor Dagboek 1953-1969 van Witold Gombrowicz (18 euro 90). De onderzoeken hebben titels als ‘Gezond het nieuwe jaar in!’, ‘Een smaakvol onderzoek!’ en ‘Brandstof!’. Het invullen van de vragenlijsten valt niet mee, ik bespeur bij mezelf de neiging om de spotjes onzinnig te vinden, altijd te lang, een neiging die ik probeer te onderdrukken, ik wil onbevooroordeeld kijken en waarderen, geen onnodige ruis veroorzaken, zit geduldig zo’n spotje uit, speaker aan, klaar om mijn mening te geven. Producenten en reclamemakers weten natuurlijk dat ik op televisie reclame wegzap. Onder het mom van marktonderzoek en tegen betaling van 1 euro laten ze me online naar hun reclame kijken. Hameren deuntjes in mijn hoofd.