Ze is bang dat we de lezer zullen martelen met saaiheid. Ik kan haar geruststellen. De lezer kan het boekje elk moment dichtslaan, hij kan de woorden weigeren. Juist bij haar vak, theatermaken, zou een dergelijke angst me verlammen: mensen op een stoel dwingen in een situatie waar ze niet weg kunnen. Ik leer veel van de gesprekken. Achter woorden kun je je makkelijk verschuilen. Je praat bijna altijd achteruit. Voor je het weet wordt wat je zegt een gevangenis, die gaat bepalen wat je denkt, doet of maakt. Wat ze zegt is één grote spiegel, al zeg ik dat niet, ik hecht aan de woorden, het boekje gaat over haar.