Het passieverhaal is snel verteld. Jezus voorspelt zijn eigen dood. Jezus wordt verraden. Jezus voltrekt een kruisweg. Jezus lijdt. Jezus sterft aan het kruis. Jezus staat weer op. In Calliope Tsoupaki’s Lucas Passie staan twee koren als tegenpolen tegenover elkaar, een Westerse zangstijl botst op een Oosterse, een emotionele Jezus neemt het op tegen een streng klinkende Byzantijnse evangelist. Slechts één vrouw staat op het podium. Ze verenigt alle vrouwen rondom Jezus in zich. Ze is monddood, heeft geen tekst, haar verdriet is te groot voor woorden. Midden in het verhaal vallen vorm en inhoud een kort moment samen. Na een ongemakkelijke stilte (ongemakkelijk omdat het zo lang duurt) als Jezus zijn laatste adem heeft uitblazen, begint plots een fluitsolo, waarin Jezus’ adem een hernieuwde weg vindt. Even geen taal, geen boventiteling, mens die zijn mond houdt. Troostende kracht.