The world has become intimate. – Caroline Myss
Ze stuurt een link van een vrouw die een jaar geleden begonnen is de wereld te fotograferen en inmiddels 27.000 beelden verzameld heeft. De vrouw heeft pleinvrees. Ze reist naar afgelegen stadjes en dorpen, stoffige straten (Google Street View).
Ik kan in haar geest meereizen.
Ik knipper niet met mijn ogen, knijp mezelf niet in mijn arm, behalve als de internetverbinding niet werkt.
Ik kan me voorstellen dat je op een dag webvrees ontwikkelt: overweldigd, awestruck. Dat je de neiging krijgt jezelf af te sluiten, op te sluiten, als een non die zichzelf laat inmetselen, niemand meer wil zien, de pracht en complexiteit van het aardse is te veel. Dat je daar doorheen moet. Jezelf dwingt te klikken, te verbinden, zoals je bij een spinnefobie zo snel mogelijk die spin over je hand moet laten kruipen, bij een val van een paard erop moet klimmen.
Waarom vallen we niet collectief in katzwijm?
Waarom vind ik dit gewoon?