‘Achter je eigen nieuwsgierigheid aanhollen’, noemt Marjolijn Februari het literair essay – wat ik zo’n aardige definitie vind dat ik hem op de achterkant van een ansichtkaart noteerde. De ansichtkaart verdween in een la. Omdat ik mijn gevoelens bewaar voor leven en niet voor schrijven – al zal dat wishful thinking zijn – nam ik na een paar maanden de ansichtkaart uit de la. Ik moest wel. Een log zonder updates is – hoewel aantrekkelijk – net iets te conceptueel. Ik had een beginzin nodig.
Omdat ik niet zelfstandig kan denken – dat wil zeggen omdat mijn schrijven vaak uit het schuiven met andermans woorden bestaat – gebruik ik vaak een citaat. Daar plak ik dan een gedachte achter. Vervolgens voer ik enkele vormgevende operaties uit: woorden omkeren, woorden toevoegen, zinnen wegsnijden etc. Met wat geluk, dat ook het verstrijken van tijd genoemd kan worden, ontstaat gaandeweg iets.
Maar dat is te makkelijk. Woorden pakken en dan wegwezen. Dus ging ik vandaag naar de website van Marjolijn Februari om me in de vrouw te verdiepen. Op haar homepage: ‘Dit is een website. Via de knoppen in het menu links vindt u informatie over leven en werk. Als u straks deze website weer verlaat, weet u alles over mij.’ Ik liet de website links liggen – weet dus niks over haar – ten gunste van een link. Ze heeft een weblog, en die heet hetextraorgaan.nl. Zo kun je een weblog ook beschouwen.