Words cannot get you to experience Paris, can they? – Caroline Myss
Nee, maar hoe ze blizz verschaffen!
Nu?
Nu?
Nu dan?
Woorden om de wandeling door het Bois de Boulogne te beschrijven schieten tekort, de aandacht dwaalt af, we zijn geïnteresseerd in poppetjes, in zoete fluisteringen van poppetjes, zachte aanrakingen, speldeprikjes.
Nu?
Natasha Dow Schüll, Tristan Harris en Adam Alter beweren dat we fruitmachines in onze broekzak meedragen. Geen lieve gezelschapsdiertjes, geen companion species, nee, hardcore gokautomaten. Elke keer dat we de telefoon uit onze broekzak halen en het scherm checken halen we een hendel over. Een gokautomaat is verslavend omdat je niet altijd prijs hebt, je blijft swipen, scrollen, refreshen. Het gedrag, niet de inhoud, is verslavend. Ons brein heeft geleerd dat het af en toe een beloninkje krijgt, het speeksel druipt over de mond.
Ik zit met haar aan elastiek.
Soms is ze superdichtbij, overweldigend intiem, en dan mijlen ver weg, alsof de wij die ik en zij vormen zichzelf voortdurend met de snelheid van het licht bij elkaar vandaan katapulteert, waarna ik en zij weer terugschieten.
Stilte is verslavend, omdat ze elk moment doorbroken kan worden.
Stilte is rustgevend wanneer je niets verwacht.
Nu. Nu?