Wanneer ik Google voor het eerst gebruikte, welke zoekterm ik invoerde, ben ik vergeten. Ik zocht iets, het leven laat je geen andere keuze, en als je iets vindt, informatie, twijfel, begint het zoeken al snel opnieuw. Google heb ik in ieder geval niet gegoogled, ik vroeg me niks af over de zoekmachine zelf. Bij een kort moment van verbazing stopt het. De magnetron, de hogesnelheidstrein, antivries. Schokkend hoe weinig ik wil weten. Ooit verbaasde ik me over het eerste langsrijrestaurant (toen ik een jaar of tien was) maar dat was vooral omdat mijn vader zo hard riep terwijl hij uit het raampje hing en de bestelling doorgaf.

Inmiddels zit ik mezelf op de hielen. Ik kan geen filmpje simpelweg bekijken of Google duwt me mijn zoekgeschiedenis onder de neus. Iemand in Mountain View weet dat ik ‘lesbian kissen’ keek, dus wil ik meer ‘lesbian kisses’ zien, een mens is een gewoontedier, het fotoalbum vult zich vanzelf. Maru, de Japanse kat, figureert in een nieuwe episode. Sinds enkele maanden moet hij een kitten, Hana, naast zich dulden. Hij zit in een doos. Hij kijkt door een gat. De tijd die we winnen omdat we niet meer hoeven te zoeken doet het gemis vergeten. Als ik al offline wil, is het omdat ik de ik van gisteren beu ben. Zu den Sachen selbst.