Ik lees galapagos als een kritiek op het genre thriller, op plot. Zo wijst Vonnegut met asterisken voor namen alvast aan wie doodgaat. Dit boek is geschreven in 1986, in 2018 zie je deze aanpak op televisie, kleine vooruitwijzingen, over 18 min dit. Over mensen denkt men dat ze van ongeduld aan elkaar hangen, nodig hebben te weten what’s there to come. Een stem die de toekomst al kent.