Op Art Amsterdam lag bij de uitgang een stapeltje van zeven foto’s met een elastiekje erom van Annelou van Griensven. Op elke foto een ding: een pen, een klok, een badmat, een jas, een kop en schotel. Allemaal in huiselijke sfeer gefotografeerd. Allemaal met mondriaanprint. Op de website die erbij hoorde stond dat mondriaanliefhebbers vaak meer dan alleen een klok of mok in huis hebben. Mooi geformuleerd. Mooi gefotografeerd, zorgvuldige composities. Daarna deed ze er een elastiekje om en lag Every-Day-Mondriaan op de kunstbeurs. Toen ik het stapeltje foto’s in mijn tas wilde stoppen vroeg de jongen die er bij stond of ik echt geïnteresseerd was. Ik wekte de indruk het stapeltje onbekeken weg te gooien, samen met andere Art-Amsterdam-flyers. Annelou van Griensven had de foto’s zelf geprint, zei de jongen. Een enorme verantwoordelijkheid ineens, die mondriaanprentjes. Kleurenprinter. Lekkend dak. Droog brood. Was ik echt geïnteresseerd? Ik nam me voor die vraag nooit aan een ander te stellen. Goede vraag dus. Buiten hingen de foto’s in het groot, tegen houten schuttingen.