Wat eeuwigheid is weet ik niet, het gaat mijn voorstellingsvermogen te boven, maar Michel Gondry komt er voor mijn gevoel dichtbij in een filmpje dat hij maakte voor I’ve been twelve forever.
Een meester staat voor een klas jongetjes van een jaar of acht. Hij gaat uitleggen wat oneindigheid is. Hij pakt een krijtje en trekt van links naar rechts een streep op het bord. Als hij bij de rand van het bord is, stopt hij niet – hij tekent rustig door op de muur. Als vervolgens de muur op is, stopt hij nog steeds niet – hij gaat de hoek om, tot ook die muur op is. Dan verdwijnt hij door de deur, het klaslokaal uit, nog steeds doortekenend. Hij blijft drie kwartier weg. Als hij terugkomt zegt hij, ‘dát is oneindigheid.’ Een groep achtjarige jongetjes drie kwartier in een leeg klaslokaal laten wachten, niet wetend of hij ooit nog terug komt – die jongetjes hebben het geproefd.