Dat is het met Laura van Dolron. Op het moment dat je gaat twijfelen zegt ze: ‘Ik was ook altijd die ene die niet lachte.’ Ze is je steeds één stap voor, ze is de ideale toeschouwer van haar eigen voorstelling. Ik beeld me in dat ze tijdens het autorijden voortdurend in de achteruitkijkspiegel kijkt of ze wordt ingehaald. En dat ze daar zichzelf ziet. Nou ja, ik stel me dat niet voor, ik zoek een metafoor omdat ik het onopgesmukte schrijven niet vertrouw. Ze wil niet manipuleren, zegt ze, iemand niet klakkeloos ergens in proberen te laten geloven terwijl ze er zelf niet in gelooft. Dus moet ze haar twijfel steeds uitspreken, zichzelf onderbreken, uitleggen, tonen, iets poneren, het tegendeel poneren, anderen wakker schudden, steeds zeggen ‘het is niet echt’. Het is gevaarlijk om twijfel te uiten, zegt ze. Het maakt kwetsbaar. Het gevaar ligt op de loer dat je dan juist alles dichtmetselt. Omdat mensen niet meer meegaan, omdat je ze onderbreekt. – flyer nieuwe voorstelling Wat nodig is in mailbox en oud nagesprek in map op computer