Andrew Keen is geïrriteerd. Op 24 september 2009 om 12:23 AM twittert hij: ‘what’s more moronic: a quote from Thomas Jefferson or one from Winston Churchill? Both should be automatically banned from Twitter.’ Ik vind het geestig. Zo volgde ik een tijdje William Shakespeare (@WillShake), Pablo Picasso (@YoPicasso) en Michel de Montaigne (@montaigne) – die laatste in het Duits. Hun tweets zijn me liever dan tweets van iemand die bezig is dicht bij de burger te staan. Mijn hart gaat sneller kloppen van ‘Ist der Geist einmal Herr der Dinge, folgen die Worte von selbst,’ dan ‘Klopt, maar de EU is een gezamenlijke markt, en van hulp aan anderen profiteren uiteindelijk ook de NL bedrijven en burgers.’ Sommige schrijvers zijn prima opknipbaar in 140 characters. Of het fictieve karakter Keens irritatie verklaart? Zelf twittert hij als @ajkeen en niet als @andrewkeen. Die laatste bestaat ook: ‘I’m Andrew and I’m more interested in what you had for lunch than social media.’ Duurde een paar seconden voor ik doorhad dat hij niet de Andrew Keen was die ik zocht – de Andrew Keen, interested in social media. Het gemak waarmee je een identiteit op internet kan claimen, verklaart misschien een deel van Keens frustratie. Maar waarschijnlijk is dat niet. Zijn twitteraccount is vijf maanden ouder dan het twitteraccount van de man die geïnteresseerd is in wat wij eten voor lunch. Andrew Keen had @andrewkeen kunnen claimen, maar wilde initialen. Onderzoek maakt een verhaal zelden sterker.