Ik heb ooit een kort verhaal getypt. Het moeilijkst was de rug van het boek niet te buigen. Ik zette het op internet. Iemand sommeerde me om het onmiddellijk te verwijderen. Ik schond rechten. Ik liet het verhaal slingeren op een plek waar iedereen het kon vinden, niet op een bank in een park of trein. Ik heb daar spijt van. Je leest over mensen die zeggen dat ze spijt hebben van dingen die ze niet gedaan hebben, ze liggen stervend op hun sterfbed als ze dit zeggen. Ik gehoorzaam, ik buig, ik waai met de winden mee. Later wist ik wat ik had moeten antwoorden: het is een citaat, een perfect citaat, een citaat dat de volledigheid benadert, een Borgiaanse droom. Gelukkig overleeft het verhaal van gedane dingen altijd de daad.