In 1972 stuurde Nasa een plaquette de ruimte in, een boodschap voor buitenaardse intelligenties, op internet circuleren afbeeldingen. Op de plaquette staan een man en vrouw, naakt. De man heeft genitaliën, de vrouw niet. De man heft zijn rechterarm, hij begroet buitenaardse intelligenties, de vrouw staat erbij en kijkt ernaar, zoals het hoort en handig is. ‘We sent pictures of our own intolerance into deep space,’ zegt Joe Davis in HEAVEN + EARTH + JOE DAVIS, een documentaire over Joe Davis.

Joe Davis wilde een afbeelding van vrouwelijke genitaliën de ruimte in sturen. Hij zocht iets wat de barre omstandigheden van deep space (extreme kou en straling) zou kunnen overleven. Hij kwam uit op een bacterie, E.coli. E.coli leeft in de darmen. E.coli is behulpzaam bij het verteren van voedsel. Gemiddeld komen zo’n tien miljard van deze bacteriën per dag via de ontlasting van de mens naar buiten. Joe Davis vond ook een runeteken, een soort vagina, een I bovenop een Y. Hij voegde deze afbeelding, gecodeerd als DNA, toe aan de bacterie.

Op slag was de vagina de snelst-zelfpublicerende afbeelding ooit. Joe Davis lacht. Al jaren cirkelen menselijke uitwerpselen rond de aarde, geloosd door astronauten, geloosd door ruimtevaartuigen. ‘Human metabolic waste is our gift to the cosmos,’ zegt Joe Davis. ‘An artist has to reveal the world.’ Een kunstenaar provoceert niet enkel om te provoceren, hij provoceert om provocaties bloot te leggen. HEAVEN + EARTH + JOE DAVIS, Shaking Science in MU, Eindhoven, joedavisthemovie.com