Belcampo heeft het niet zo op Sokrates, een sofist, een onderwijzer. Hij vindt hem een wat vervelende man, die zich van de domme hield om anderen, zijn gesprekspartners, in de val te laten lopen.

Belcampo’s tweede gebod luidt lekker leven en lekker laten leven. Is het niet beter om te spreken van: gelukkig leven en gelukkig laten leven? Nee, geluk is het resultaat.

Belcampisme: een gevoel van verbondenheid met al het bestaande, waarbij je je onmiddellijk kunt afvragen of een vaas die valt uit liefde voor de aarde uiteenspat of dat zijn eigenliefde te gering is.