Een boek kraken snijdt in mijn ziel. Ik ben niet in staat ruggen te breken. Ik vorm een kleine driehoek met het boek, ik ben de basiszijde, al denken die bladzijden misschien hetzelfde. Zo lees ik me door het werk. Deze primitieve toestand, dit animisme, is wellicht de oorzaak van mijn hekel aan recensies (en mezelf als ik ze schrijf): alles heeft een ziel. Een ziel breken is nogal wat. De pootjes van een vlieg uittrekken en vervolgens zo’n pootje beschrijven.