De scholen zijn weer begonnen

Een uitzichtloze situatie in een klaslokaal. Ik heb iets te leren, maar ik weet niet wat. Ik mag het lokaal verlaten als ik de les geleerd heb.

‘Ik heb allemaal leuke dingen gedaan,’ zegt ze. Ze heeft besloten niet onder de dekens te gaan liggen, de gordijnen dicht. Ik ben in shock. Kom terug van vakantie, spreek een collega, het is uit, hij wilde haar niet meer, ze heeft een huis gekocht. ‘Ging nog best snel.’

Alsof ik mijn verhaal hoor on steroids.

Ik betrap mezelf erop dat ik ook zeg, net als zij, dat ik ‘allemaal leuke dingen doe’. Het is niet zozeer toneelspelen, als wel een poging om de indruk te wekken dat alles normaal is, een normaal waarvan je gruwt.

Je hebt tijd over.
Waar ging die tijd in zitten?
Een dag duurt een eeuw.

Ja, maar wat doe je dan als je thuis bent? vraag ik haar.

Verlaten worden is een ramp omdat het fatalisme dat ten grondslag ligt aan verlatingsangst bevestigd wordt, een neergestort vliegtuig doet hetzelfde met vliegangst. Sommige angstigen zijn proactief: die verlaten zelf, ze verzamelen vliegmijlen en cadeautjes van de vliegmaatschappij.

Je hoopt dat niemand merkt dat alles tot stilstand is gekomen, uitzichtloosheid is besmettelijk. Je glimlacht voortdurend, het leven als functioneringsgesprek.

Je bent zo bruin, zegt iedereen, alsof mijn nieuwe normaal eruit bestaat dat ik buiten wandel, blauwe bosbessen eet en dagelijks yoga doe in een duinpan. Eindelijk is die bleekheid weg. Word je van achter glas zitten bruin? Ik gebruik Google niet langer voor antwoord op vragen.

Welk antwoord? Het leven als quiz?

Waarom gebruiken mensen de heerlijke warme nazomerdagen om alle machines die de vooruitgang heeft voortgebracht en in kleine vorm in handen van individuen heeft weten te frommelen uit hun schuurtje te halen en onophoudelijk, onnoemlijk, ontieglijk, zeurend, ziedend, jengelend lawaai te produceren?

‘Ik heb lekker geklust,’ zegt hij. Klaar om les te geven. Opgefrist. 450 eerstejaars.

Ik kijk geen tv meer maar dat is omdat zij de tv heeft meegenomen.

Toch, de levensstijl is beter, houd ik mezelf voor.

Douglas Coupland twittert, ‘So lonely. So incredibly lonely. And then it passes.’ 14 retweets. 42 likes. 10:14 AM – 31 aug 2016. Die eenzaamheid was er natuurlijk altijd al, het is iets anders dat ‘passes’, de angst voor de angst dat ze eeuwig duurt.

Michel Gondry legt eeuwigheid uit.

In een klaslokaal vol tienjarigen tekent een leraar een lijn op het bord. Als hij bij de rand van het bord is, tekent hij verder, op de muur. Als hij bij het einde van de muur is, slaat hij de hoek om. Hij tekent nog steeds. Als hij bij het gat van de deur is, verdwijnt hij, al tekenend, door het gat. Dan blijft hij een uur weg.