Love doesn’t just sit there, like a stone, it has to be made, like bread; remade all the time, made new. ― Ursula K. Le Guin
Vandaag ga ik naar Annelies, de robotkopie van de zusjes L.A.Raeven (1971), gemaakt voor als één van hen, Liesbeth of Angelique, sterft, dan heeft de ander de robot nog. Annelies zit huilend in een hoek, gebogen schouders, voorschot op de eenzaamheid. Het enge van robots is niet dat ze op ons lijken, het enge is dat ze dat juist niet doen. Annelies veroudert niet, haar nagemaakte lichaam is een foto, een bevroren moment.