I’m unhappy.
She’s not after that answer, she’s not interested in my mood, or feelings. Stop it, she says.
There’s pain of course. Or rather was. Pain is inevitable. But suffering is ridiculous, a trick of the mind. Once you see that, you can leave all that behind.
She does not say give it time.
Nature takes care of itself. Nature goes after balance. You are part of nature. That’s a law, she says. I want to hear all her laws.
Na regen komt zonneschijn. De zon was er natuurlijk altijd al.
There’s nothing personal about you, she says. Once you see that you can move faster.
Wat iemand je aandoet is niet persoonlijk, wat je iemand aandoet is niet persoonlijk, wel onvermogen en tekortkoming.
[My Teresa Years noemt Caroline Myss de periode dat Teresa van Avila haar begeesterde. I guess I’m in My Myss Months, which is kind of terrifying, maar de weg terug nog beangstigender: you can not not see it. De buren slopen de schuur, de bijkeuken, het kippenhok, de garage. Groene Zaanse planken worden losgerukt, alle tanden worden getrokken, tot geen gebit meer over is, een groot gapend gat naar de dijk. De standbeelden zijn omvergehaald, het terras wordt weggebikt, het gras platgetreden. Nu begrijp ik het woord bouwput: een put die de geluiden echoot van de gestolde energie die vrijkomt. Eerst is er meer chaos, gekte en destructie.]